Ιχνηλάτης Ονείρων

Ένα σκαμνί αδειανό. Μια θάλασσα έρημη. Μια αγάπη χαμένη. Σ’ αυτό το φθινοπωρινό τοπίο υψώνεται το προσωπείο του φόβου. Μα εσύ δεν βλέπεις. Δεν ακούς την τρομοκρατία των αισθημάτων. Δεν αγγίζεις την εκπυρσοκρότηση της μελαγχολίας. Δεν υπάρχεις δίπλα μου. Δεν υπάρχω μέσα σου. Δεν ανταμώνουμε πια στα μονοπάτια της αναζήτησης. Γιατί πώς να στο πω. Είναι που η ανεξίτηλη μοναξιά δεν με γράφει πουθενά. Είναι  τα καλοκαίρια που πέρασαν ανέραστα. Αυτή η πικρή γεύση της αμφιβολίας. Είναι που πρέπει να προχωρήσουμε πάλι σε αναλύσεις. Να συνθέσουμε τα οράματά μας. Τις ελπίδες. Τις πίκρες μας. Να δρασκελίσουμε το ερμητικό κατώφλι του χρόνου. Να προσπεράσουμε το Χθες, το Σήμερα, το Αύριο. Είναι που πρέπει να θηλάσουμε την ερημία του Έρωτα. Να ξαναστήσουμε τους αδριάντες των ιδεών μας. Τώρα που τα παρασέρνει ο θυμωμένος χείμαρρος των ημερών. Είναι που μ’ έχεις ποτίσει το αδυσώπητο μαχαίρι της ταπείνωσης. Και που φεύγεις συνέχεια. Εσύ, αυτή, όλοι. Που δεν μένει τίποτα ορθό. Τριμμένη άμμος π...

Ομολογώ πως κι εγώ είμαι πρακτικός άνθρωπος. Αποφεύγω όσους με αγαπάνε. Στρέφω το βλέμμα απ’ τα ευωδιαστά λουλούδια. Δε συνομιλώ  με πόρνες του δρόμου που εκλιπαρούν για ένα κομμάτι σιωπής. Δε μοιράζομαι ψίχουλα με πληγωμένα σπουργίτια Ούτε μ’ αγγίζουν πορφυρά ηλιοβασιλέματα. Τακτοποιώ με αυταπάρνηση τις αναμνήσεις μου Πετάω στα σκουπίδια τις περιττές στιγμές Σκίζω κάποιες φωτογραφίες ρυτιδιασμένες από το χρόνο Διαγράφω ερημικά βράδια και  άχρωμες ημέρες   Σβήνω τα ίχνη μου αφού πλέον περπατάω συνέχεια Διώχνω τον δίδυμο ίσκιο που ακροβολίζεται στην ψυχή μου. Επιλέγω να είμαι ασκητής σε μια κόλαση απάνθρωπη γεμισμένη με χλωμά τριαντάφυλλα . Μαζεύω  τη στάχτη που πέφτει το φθινόπωρο στις πολιτείες και πυρπολεί τα σωθικά  Κρατάω στο  χέρι ένα ευαίσθητο δρεπάνι για να θερίζει τα λογικά μου. Είμαι πρακτικός άνθρωπος. Δεν διαβάζω ποτέ το ίδιο βιβλίο. Ούτε δίνω όνομα στα φιλιά έτσι που περνούν αδιάφορα από τα χείλη. Κι αν λιγοστές φορές κάποια...

"Το αύριο πέθανε χθες. Αυτό ήρθα προπάντων να σας πω", ψιθύρισε ο εξάγγελος. Βουβοί τον ακούγαμε, με κουρελιασμένες σημαίες, κατεβασμένα χέρια και συντριμμένα όνειρα. Ακόμα και τότε, μέσα στη φυγή, τους ολολυγμούς, τα σιδερικά που τα σήκωνε ο άνεμος, τα λόγια που μετεωρίζονταν στον ορίζοντα, τα φιλιά που απόμειναν στα παγωμένα χείλη, ακόμα και τότε, ένα μόνο αηδόνι γύρισε να αντικρίσει την καταστροφή. Ούτε ο Λωτ, ούτε οι γενιές που ξεχάστηκαν στους αιώνες των αιώνων δεν θα τολμούσαν...Τους αφήσαμε να μας ορίζουν...

"Σύντροφε" ασφαλίτη ανώνυμε Α’ Προβοκάτσια είναι να στέλνεις ξανά ένα κόσμο που ζυμώνεται στους καναπέδες. Προβοκάτσια είναι να παίζεις το παιχνίδι των αφεντικών, που υποτίθεται πολεμάς. Προβοκάτσια είναι σκοτώνεις αθώους. Δειλία είναι να κρύβεσαι πίσω από τα κορμιά δεκάδων χιλιάδων για να σπάσεις μια βιτρίνα και –να το σημειώσω-πάντα με ΟΛΟΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ βαριοπούλα. Που στην «έφοδο προς τον ουρανό» δεν είναι μόνο οι τράπεζες, αλλά και τα βιβλιοπωλεία και τα μαγαζάκια όλων εκείνων που χρωστάνε τα μαλλιοκέφαλά τους στο γαμημένο σύστημα. Θέλεις να παίξεις για άλλη μια φορά το παιχνίδι «κλέφτες και αστυνόμοι»… Πήγαινε στους δρόμους μόνος ή με τους υπερεπαναστάτες συντρόφους σου και μην αφήσεις κεφάλι μπάτσου στη θέση του. Κάψε, βάλε φωτιά στα όνειρά σου, πέρνα στην άλλη όχθη με το κεφάλι ψηλά, μα όχι με ασπίδες αυτούς που δεν ακολουθούν την δική σου πρακτική. Κι αν ανοίξεις εσύ κι οι όμοιοί σου το δρόμο για ένα άλλο κόσμο χωρίς καταπίεση και αφεντικά, ένα κόσμο που θα κυκλοφορούν...

«Καμιά φορά είναι καλοκαίρι/ κι έχω ήλιους να κοιτώ και θάλασσες…» Ψάχνω στο λεξικό. Δεν βρίσκω άκρη στις ερμηνείες. Χρόνος, διακοπές, φτώχεια, πετρέλαιο, χρήμα, στατιστικές εναλλάσσονται. Καταιγίδες ανοιξιάτικες. Το «υγρόν πυρ» έβαλε φωτιές στις τσέπες, στις αγορές , στα όνειρα. Ο πανικός ελλοχεύει, καθώς αδυνατούμε να προσφέρουμε εναλλακτικές λύσεις, δέσμιοι της αλόγιστης ουτοπίας. Ο χρόνος σε συνάρτηση με το χρήμα, καταντούν αρρωστημένο δόγμα. Ο χρονοαποταμιευτήρας της καθημερινότητας γεμίζει με τον κλεμμένο χρόνο των παιδιών, των φίλων, των αγαπημένων προσώπων. Όσα κι αν είναι τα αγαθά που κατέχουμε, τα κινητά και τα ακίνητα, όσες κάρτες κι αν στριμώχνονται στο πορτοφόλι  για  να μας δώσουν την παγιδευτική ευκαιρία της συμμετοχής σε έναν πλαστικό και πλαστά πλούσιο κόσμο, κατά βάθος είμαστε φτωχοί. Πιο σωστά νεόπτωχοι. Γιατί οι παλαιότεροι είχαν την «πολυτέλεια» να μοιράζονται το στεναγμό τους. Εμείς μοναχικοί καβαλάρηδες ενός άπιαστου χρόνου που κυκλοφορεί με το ψευδώ...

Στις παραδόσεις των Ελλήνων, μας πληροφορούν τα φιλοσοφικά λεξικά, ήταν πλατιά διαδεδομένη η αντίληψη του αυτοχθονισμού. Η πεποίθηση , δηλαδή, ότι ορισμένες φυλές ξεφύτρωσαν από τη γη, που ύστερα την έκαναν πατρίδα τους, ενώ άλλες μετακινήθηκαν και έχασαν την προνομιακή σχέση τους. Αθηναίοι ρήτορες και συγγραφείς συνδέουν συχνά τις αφηγήσεις τους για την αυτόχθονη γέννησή τους με το αίσθημα της ευγενικής τους καταγωγής, ενισχύοντας κατά κάποιο τρόπο την άποψη του Πρωταγόρα για δημιουργία πλασμάτων κάτω από την επιφάνεια της γης, όπου χθων είναι η γη. Πριν τους Αθηναίους και οι Αρκάδες ισχυρίζονταν πως υπήρχαν πριν τη γέννηση της σελήνης και γι’ αυτό αυτοαναγορεύτηκαν προσεληνήτες. Ο μύθος της αυτοχθονίας, για τους κατοικούντες την Αττική γη, περιέλαβε τον Κέκροπα, αλλά κυρίως τον Ερυχθόνιο, που ήταν κι αυτός αυτόχθονας και διφυής, όπως και ο Κέκροπας. Μητέρα του, σύμφωνα με τη μυθολογία, ήταν η Γη, πατέρας του ο Ήφαιστος και γεννήθηκε με έναν πε...

"Την πρώτη και την τελευταία σου λέξη/την είπαν ο έρωτας και η Επανάσταση./Ολη σου την σιωπή την είπε η ποίηση". Ετσι,μ' αυτά τα λόγια, αποκρυπτογράφησε προς το τέλος του βίου  τη μεγάλη του πορεία ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος,αφήνοντας την τελευταία του πνοή μια νύχτα Κυριακής «πολύ αργά μέσα στη νύχτα», λίγες ώρες διαφορά από τον Αλέξη Μινωτή,στις 11 Νοεμβρίου 1990. "Να με θυμόσαστε-είπε.Χιλιάδες χιλιόμετρα περπάτησα/χωρίς ψωμί,χωρίς νερό,πάνω σε πέτρες και αγκάθια,/για να σας φέρω ψωμί και νερό και τριαντάφυλλα." Είκοσι τεράστια χρόνια μετά το μεγάλο ταξίδι ο Γιάννης Ρίτσος είναι εδώ.Με τον επιβλητικό λόγο του και τη σεβάσμια μορφή να μας οδηγεί στα μονοπάτια του Ερωτα και της Επανάστασης.Πολυγραφότατος και ακόμα αστείρευτος,αφού απο το ογκώδες έργο που πρόλαβε να γράψει, δεκάδες τόμοι δεν έχουν εκδοθεί ακόμα.Εργο που είναι τρεις φορές μεγαλύτερο από το ογκώδες ποιητικό έργο του Παλαμά,το οποίο με τη σειρά του,είναι σχεδόν διπλάσιο σε έκταση από το ποιητικό έ...