Αποσκευές οι φαντασιώσεις μας

Το μυαλό είναι περίεργος λαβύρινθος. Μπορεί να πνιγεί σε μια λακκούβα χωρίς νερό και να σωθεί σε μια αρχέγονη άβυσσο. Όπως γλιτώνει τον καιάδα των συναισθημάτων έτσι χάνεται στα μπουντρούμια των αντικατοπτρισμών.

Έρχονται κάποιες στιγμές που ένα ταξίδι κινητοποιεί με την προσμονή εσωτερικούς μηχανισμούς, κατασκευάζει είδωλα, δημιουργεί αυταπάτες, οδηγεί σε τόπους αφανισμένους.

Μπορεί όμως μια δροσιά ανέμου, λίγο απέραντο γαλάζιο να μας βυθίσει σε ένα μυστηριώδη κόσμο, παραμερίζοντας την αδήριτη καθημερινότητα; Τι είναι αυτό που συναρπάζει, που διεγείρει τις αισθήσεις, ποιος μοχλός ανατρέπει τα δεδομένα; Ποια δύναμη καλύπτει μεγαλύτερες περιοχές του ιστορικού χρόνου και καθιστά τον άνθρωπο, ενικό πια και όχι πληθυντικό, μοναδιαίο και όχι αγέλη, προσθέτοντας τεράστιες παραγράφους στη διάστασή του;

Αν τα ταξίδια και οι διακοπές είναι αυτό που ζητάμε για να ανατρέψουμε προσωρινά την υποταγή μας, να αναστείλουμε – έστω για λίγες στιγμές - τις διαδοχικές φάσεις μιας δραστηριότητας, γιατί είμαστε τόσο στωικοί τον υπόλοιπο χρόνο;

Τι πράγματι ψάχνουμε εκστρατεύοντας στη Μύκονο, τη Σίφνο, την Κρήτη, τα Λέβιθα, τους Αρκιούς, το Γύθειο, το Μεγανήσι  ή την Παλαιοκαστρίτσα; Γιατί δε μένουμε να απολαύσουμε το άδειο κλεινόν άστυ, να εκδράμουμε στην - με άλλη ματιά - Αττική γη; Ποια ευαίσθητη χορδή εξοβελίζει βαθύτερες ανησυχίες;  

Η αλήθεια είναι ότι όλοι ανεξαιρέτως  βιώνουμε απίστευτες στιγμές έντασης. Αυτό το αίσθημα ασφυξίας, το επιτοίχιο επίγραμμα κάθε ανθρώπου που θαρρείς απευθύνεται στον άγνωστο στρατιώτη της καθημερινότητας, στον ανώνυμο μάρτυρα που κανένα συναξάρι δεν το μνημονεύει, ψάχνει διεξόδους. Μια σύντομη, έστω, απόδραση, ένα μικρό πήδημα στο χρόνο, ένα διάλειμμα στη θαλπωρή του δικού μας εξοχικού, αρκούν για να μετουσιώσουμε τον εφιάλτη σε ελπιδοφόρο όνειρο. Αυτό ισχύει σε γενικές γραμμές.

Γιατί όταν γυρίζουμε συντρίμμια από τις διακοπές και θέλουμε αναρρωτική άδεια προτού ενταχθούμε στο βαρύ πρόγραμμα της επανάληψης, συμβαίνουν και άλλα πράγματα. Όταν γυρίζουμε πιο άδειοι μέσα μας από τη στιγμή που τολμήσαμε το φευγιό, κάπου αλλού πρέπει να αναζητήσουμε την απελπισία και τη θλίψη μας.

Μήπως τελικά δεν είναι η δική μας ζωή αυτή που μας κάνει ευτυχισμένους; Μήπως ονειρευόμαστε στην πραγματικότητα να ζήσουμε τις  ζωές κάποιων άλλων για να αποχρωματίσουμε τα γκρίζα χρώματα που κουβαλάμε; Τον εαυτό μας, εντέλει, θέλουμε να ανακαλύψουμε φεύγοντας πανικόβλητοι από τη νάρκωση ή γινόμαστε παρατηρητές αντικατοπτρισμών που παραπέμπουν σε ζωές άλλων υποκειμένων;

H απομάκρυνση από τους οικείους τόπους και χώρους, από τον οίκο με τη μεταφορική έννοια του όρου, λένε τα λεξικά, είναι μια άλλου τύπου μετανάστευση, μια κατάσταση εξορίας που σηματοδοτεί την ετεροτοπία, την απώλεια της σταθερής τοπικής αναφοράς, την αμφισβήτηση του οίκου ως οικείου χώρου.

Ας παρηγορηθούμε με αυτή την έννοια και ας οπλιστούμε για να αντιμετωπίσουμε, καθένας, τις προσωπικές μας φυγές, τις φοβίες, τις ανασφάλειες και τον εαυτό μας. Και ας διασκεδάσουμε προσωρινά μέχρι να λύσουμε οριστικά τα προβλήματα.

Ας πιστέψουμε πως είναι μια οπτασία που διαλύεται στο σύθαμπο. Γιατί η αιωνιότητα διαρκεί από ένα λεπτό μέχρι τρισεκατομμύρια χρόνια.