Ιχνηλάτης Ονείρων

  «Καπνίζοντας ένα κόσμο εγκατάλειψης…»   Θυμήθηκα το στίχο του Θανάση Κωσταβάρα, ταξιδεύοντας την πρώτη μέρα της καπνο-απαγόρευσης για τη Νάξο. Αίφνης, οι καπνιστές εξορίστηκαν στο ανοιχτό κατάστρωμα, ρουφώντας τη μυρουδιά του Αιγαίου. Οι μη καπνιστές προσαρμόστηκαν στα αεροπορικά καθίσματα, βυθισμένοι στην αχαλίνωτη αγόρευση των τηλεσχολιαστών. Ακονίζοντας τις ρομφαίες   της κάθαρσης για τη νέα σταυροφορία που άρχιζε. Φωνασκίες, ακρότητες, παντελής   απουσία διαλόγου, στην ίδια χώρα που ο αντίλογος αποτελούσε την πεμπτουσία της δημοκρατίας στην αρχαιότητα. Δεν θα αριθμήσω τα σχόλια που ακούστηκαν, αλλά θα επιμείνω στο αυταπόδειχτο. Όπως σε όλα, κι αυτή τη φορά η Ελλάδα εμφανίστηκε ανέτοιμη να θεσπίσει έγκαιρα   κανόνες, να πείσει για τις βλαβερές συνέπειες του καπνού, να εκπαιδεύσει για τα δικαιώματα και της μίας και της άλλης πλευράς. Προσωπικά άρχισα το τσιγάρο σε μεγάλη ηλικία, όντας εξοργιστικά αντικαπνιστής στην εφηβεία και στα φοιτητικά μου χρόνι...

 Αποσκευές οι φαντασιώσεις μας Το μυαλό είναι περίεργος λαβύρινθος. Μπορεί να πνιγεί σε μια λακκούβα χωρίς νερό και να σωθεί σε μια αρχέγονη άβυσσο. Όπως γλιτώνει τον καιάδα των συναισθημάτων έτσι χάνεται στα μπουντρούμια των αντικατοπτρισμών. Έρχονται κάποιες στιγμές που ένα ταξίδι κινητοποιεί με την προσμονή εσωτερικούς μηχανισμούς, κατασκευάζει είδωλα, δημιουργεί αυταπάτες, οδηγεί σε τόπους αφανισμένους. Μπορεί όμως μια δροσιά ανέμου, λίγο απέραντο γαλάζιο να μας βυθίσει σε ένα μυστηριώδη κόσμο , παραμερίζοντας την αδήριτη καθημερινότητα; Τι είναι αυτό που συναρπάζει, που διεγείρει τις αισθήσεις, ποιος μοχλός ανατρέπει τα δεδομένα; Ποια δύναμη καλύπτει μεγαλύτερες περιοχές του ιστορικού χρόνου και καθιστά τον άνθρωπο, ενικό πια και όχι πληθυντικό, μοναδιαίο και όχι αγέλη, προσθέτοντας τεράστιες παραγράφους στη διάστασή του; Αν τα ταξίδια και οι διακοπές είναι αυτό που ζητάμε για να ανατρέψουμε προσωρινά την υποταγή μας, να αναστείλουμε – έστω για λίγες στιγμές - τις διαδοχ...

  Εθνικό απολυτήριο Ανθρώπων   Αγαπητέ υπουργέ   Για να σου πω την αλήθεια σχολείο δεν πήγα γιατί οι γονείς μου δεν είχαν την οικονομική άνεση εκείνο τον καιρό. Κουτσά -στραβά, κάποια κολλυβογράμματα τα ‘μαθα, από ένα μπάρμπα μου ,ράφτη στο επάγγελμα, και γεωργό και πουλητή και πολυτεχνίτη γενικά. Άλλα χρόνια τότε. Ψωμί δεν είχαμε να βάλουμε στο στόμα μας, είπα του πατέρα μου να τελειώσω το Σχολαρχείο, φρύαξε. "Έχεις εφτά στόματα πίσω σου" μου 'πε για να μοιραστεί τα βάσανά του, καθότι ήμουν ο μεγαλύτερος. Βλέπω τα σημερινά παιδιά και τα ζηλεύω. Ανέσεις, φροντιστήρια, ξανά ιδιαίτερα, στοίβες τετράδια , βιβλία. Τα παρακαλάνε και δεν πάνε σχολειό. Που νά 'ξεραν τι αίμα έφτυναν τα παιδιά σε άλλες εποχές για να μορφωθούν. Τώρα όλα είναι εύκολα, γρήγορα, σε αφθονία. Πολλές φορές χάνεται ο σκοπός μέσα σε όλα αυτά τα καλούδια. "Είναι βαριά η καλογερική, παππού" έλεγε, τις προάλλες, ένας πιτσιρικάς, χωρίς να ξέρει τι θα πει καλόγερος και μοναστήρια. Σε κ...