Ιχνηλάτης Ονείρων

Ένα σκαμνί αδειανό. Μια θάλασσα έρημη. Μια αγάπη χαμένη. Σ’ αυτό το φθινοπωρινό τοπίο υψώνεται το προσωπείο του φόβου. Μα εσύ δεν βλέπεις. Δεν ακούς την τρομοκρατία των αισθημάτων. Δεν αγγίζεις την εκπυρσοκρότηση της μελαγχολίας. Δεν υπάρχεις δίπλα μου. Δεν υπάρχω μέσα σου. Δεν ανταμώνουμε πια στα μονοπάτια της αναζήτησης. Γιατί πώς να στο πω. Είναι που η ανεξίτηλη μοναξιά δεν με γράφει πουθενά. Είναι  τα καλοκαίρια που πέρασαν ανέραστα. Αυτή η πικρή γεύση της αμφιβολίας. Είναι που πρέπει να προχωρήσουμε πάλι σε αναλύσεις. Να συνθέσουμε τα οράματά μας. Τις ελπίδες. Τις πίκρες μας. Να δρασκελίσουμε το ερμητικό κατώφλι του χρόνου. Να προσπεράσουμε το Χθες, το Σήμερα, το Αύριο. Είναι που πρέπει να θηλάσουμε την ερημία του Έρωτα. Να ξαναστήσουμε τους αδριάντες των ιδεών μας. Τώρα που τα παρασέρνει ο θυμωμένος χείμαρρος των ημερών. Είναι που μ’ έχεις ποτίσει το αδυσώπητο μαχαίρι της ταπείνωσης. Και που φεύγεις συνέχεια. Εσύ, αυτή, όλοι. Που δεν μένει τίποτα ορθό. Τριμμένη άμμος που δ

Ομολογώ πως κι εγώ είμαι πρακτικός άνθρωπος. Αποφεύγω όσους με αγαπάνε. Στρέφω το βλέμμα απ’ τα ευωδιαστά λουλούδια. Δε συνομιλώ  με πόρνες του δρόμου που εκλιπαρούν για ένα κομμάτι σιωπής. Δε μοιράζομαι ψίχουλα με πληγωμένα σπουργίτια Ούτε μ’ αγγίζουν πορφυρά ηλιοβασιλέματα. Τακτοποιώ με αυταπάρνηση τις αναμνήσεις μου Πετάω στα σκουπίδια τις περιττές στιγμές Σκίζω κάποιες φωτογραφίες ρυτιδιασμένες από το χρόνο Διαγράφω ερημικά βράδια και  άχρωμες ημέρες   Σβήνω τα ίχνη μου αφού πλέον περπατάω συνέχεια Διώχνω τον δίδυμο ίσκιο που ακροβολίζεται στην ψυχή μου. Επιλέγω να είμαι ασκητής σε μια κόλαση απάνθρωπη γεμισμένη με χλωμά τριαντάφυλλα . Μαζεύω  τη στάχτη που πέφτει το φθινόπωρο στις πολιτείες και πυρπολεί τα σωθικά  Κρατάω στο  χέρι ένα ευαίσθητο δρεπάνι για να θερίζει τα λογικά μου. Είμαι πρακτικός άνθρωπος. Δεν διαβάζω ποτέ το ίδιο βιβλίο. Ούτε δίνω όνομα στα φιλιά έτσι που περνούν αδιάφορα από τα χείλη. Κι αν λιγοστές φορές κάποια κλαδιά της νύχτας μου ψιθυρίζουν

"Το αύριο πέθανε χθες. Αυτό ήρθα προπάντων να σας πω", ψιθύρισε ο εξάγγελος. Βουβοί τον ακούγαμε, με κουρελιασμένες σημαίες, κατεβασμένα χέρια και συντριμμένα όνειρα. Ακόμα και τότε, μέσα στη φυγή, τους ολολυγμούς, τα σιδερικά που τα σήκωνε ο άνεμος, τα λόγια που μετεωρίζονταν στον ορίζοντα, τα φιλιά που απόμειναν στα παγωμένα χείλη, ακόμα και τότε, ένα μόνο αηδόνι γύρισε να αντικρίσει την καταστροφή. Ούτε ο Λωτ, ούτε οι γενιές που ξεχάστηκαν στους αιώνες των αιώνων δεν θα τολμούσαν...Τους αφήσαμε να μας ορίζουν...