Ιχνηλάτης Ονείρων

  Το μαγκάλι Μέρες τώρα το κρύο δεν σήκωνε αντιρρήσεις. Ο χειμώνας ήταν βαρύς. Στο φτωχικό δωμάτιο- ένα κουζινάκι, μια σταλιά, ήταν έξω, δίπλα στις σκάλες και παρακεί το αποχωρητήριο-είχες την εντύπωση ότι οι τοίχοι ήταν διάτρητοι και έμπαινε από παντού παγωμένος αέρας. Λόφος Αξιωματικών, παραμονές του 1965. Το βράδυ που έπεσαν για ύπνο, δεν θυμόταν τι είχανε φάει, αλλά  είχαν ζεσταθεί πόδια και χέρια. Φόρεσαν πιτζάμες και σκεπάστηκαν με βαριές μάλλινες κουβέρτες που είχε υφάνει η μάνα στο χωριό. Τα παιδιά, κουρασμένα όλη μέρα από το σεργιάνι με τα κάλαντα,  βιάζονταν να κοιμηθούν για να έρθει ο Αι Βασίλης. Στο φτωχικό δωμάτιο κοιμήθηκαν τα δυο αγόρια, η μάνα, η γιαγιά και οι δίδυμες θείες. Ιωάννα η μία, Βασιλική η άλλη. Οι ανάσες ήταν βαριές στην αρχή. Μετά από λίγο δεν ακουγόταν τίποτα, πέρα από τα κάρβουνα που έκαιγαν στο μαγκάλι, δίπλα στην εξώπορτα. Κάποια στιγμή, περασμένα μεσάνυχτα το δωμάτιο γέμισε με παγωμένο αέρα και ανασηκώθηκαν όλοι τους τρομαγμένοι. Η θεία Ιωάννα ε

  Το μεγάλο γράμμα …Σου μίλησα ποτέ για κείνη τη νύχτα που ως το πρωί κουβέντιαζα για σένα; (Είχε ένα κόκκινο αργοπορημένο φεγγάρι και λυπόμουν που δεν το ‘βλεπες.) Ποτέ δε σου ‘πα πως κάποτε βρεχόμουν τρεις μέρες και τρεις νύχτες κι ύστερα καθώς στέγνωνα μπρος σ’ ένα τζάκι, νηστικός, χαιρόμουνα που κάποτε θα ‘ρθεις για να στο λέω. Έξι χρόνια καρτέραγα για σένα και δε μίλησα κι όταν μου λεγες βουβά “έλα πάρε με” δεν μπορούσα πια… Τίτος Πατρίκιος, Το μεγάλο γράμμα (απόσπασμα)   * Ο  Βαπτιστής-Τίτος Πατρίκιος  (Tit Patrick) ( Αθήνα ,  21 Μαΐου   1928 ) είναι Έλληνας  ποιητής ,  πεζογράφος  και  μεταφραστής , της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς που έχει τιμηθεί με το Ειδικό  Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας  το  1994 .

Ο φασισμός μέσα μας Συμμετέχοντας στον τοίχο της φίλης μας Α. Π. για τη διείσδυση του μαύρου φασισμού σε στρώματα δήθεν διανοούμενων που συμπεριλαμβάνονται στο πάνθεο των διαδικτυακών φίλων μας, αναλογίστηκα πόσοι άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών υπηρέτησαν συνειδητά τον ναζισμό και τους ολοκληρωτισμούς κάθε πλευράς. Έχοντας τη μοναδική ικανότητα να διαχέουν το δηλητήριο της Τέχνης σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα, υπνώτισαν συνειδήσεις, μάγεψαν μυαλά και υπηρέτησαν με συνέπεια ό,τι πιο απάνθρωπο δημιούργησε ο ανθρώπινος νους. Στην παρέα μας έλαχε ο Λευτέρης, αλλά ο εφιάλτης γεννήθηκε επειδή υπάρχει έλλειμμα πολιτισμού, παιδείας και συνειδήσεων. Αν θωρακιστούμε σε αυτά, τότε κανένας φασισμός δεν πρόκειται να μας απειλήσει...Και για να μην εφησυχάζουμε μόνο με όσα συμβαίνουν έξω από εμάς, ας αναλογιστούμε πόσο δίκιο έχει ο ποιητής Νάνος Βαλαωρίτης όταν φωνάζει πως "οι βάρβαροι οι αληθινοί δεν γεννιούνται από το τίποτα. Ενυπάρχουν ήδη στις συνειδήσεις πριν ξεπεταχτούν ως φαινόμεν

  Αυτή η άνοιξη * (*Στη μάνα μου που έφυγε στις 21 Απριλίου 2013) Θυμάμαι κάθε φορά να τριγυρνάς ανάμεσα στα λουλούδια Να χαϊδεύεις τρυφερά τους βλαστούς της άνοιξης Να ψιθυρίζεις σε κάθε σέπαλο τη μητρική αγάπη σου Εσύ που μου έμαθες τη μυρωδιά του χώματος Τα άγια χόρτα των βουνών- το κρέας της Κατοχής- όπως έλεγες Τα χρώματα της ντάλιας, των κρίνων, των ταπεινών κυκλάμινων. Μα αυτή την άνοιξη που καρποφορεί τους χίλιους πόθους μας Εσύ μανούλα μου γλυκιά δεν είσαι εδώ να τριγυρνάς στους κήπους. Κι είναι λειψή, έτσι που λείπεις… Δ. ΤΣΙΠ

                                                            Κλεψύδρα Κοιτάζοντας μέσα από την κλεψύδρα του ανελέητου χρόνου, φοβάμαι ότι αν περιμένουμε όλες οι αλλαγές της ζωής μας να συμβούν με αναρτήσεις τραγουδιών, όμορφες φωτογραφίες και γλυκανάλατα σχόλια, θα καταντήσουμε σκελετοί, αλλά ανατροπές δεν θα δούμε ούτε σε αυτό τον αιώνα.  Το διαδίκτυο είναι ένα παγκόσμιο χωριό, αλλά δεν είναι όλος ο κόσμος.  Ο ασυνείδητος ναρκισσισμός στον οποίο οι περισσότεροι έχουμε παραδοθεί, εμπεριέχει χαμηλή αυτοεκτίμηση, απαισιοδοξία, ενοχές, ζήλια, θυμό και εγωισμούς κάθε λογής. Ποτέ δεν είναι αργά να αφήσουμε το ποντίκι κατά μέρος και να ακροβολιστούμε με τους συνανθρώπους μας σε πραγματικό χρόνο και ειλικρινείς συναντήσεις...  Δ. ΤΣΙΠ.

Μεγάλο Γράμμα (Τίτος Πατρίκιος, απόσπασμα)   Πρέπει να σου μιλήσω… Δίχως σκιάδι στα μάτια, δίχως μάτια που ν’ απαντούν στον πρωινό σου χαιρετισμό, μέναμε όρθιοι όταν ο ήλιος πυρπολούσε βράχια, βλέφαρα, καρδιές, όταν μες στη βροχή τη νύχτα ξεκλέβαμε μια μακρυνή μουσική, κι όμως με το μάγουλο πάντα μες στη ζεστή σας παλάμη, ακόμα κι όταν την τραβούσατε μακρυά, ακόμα κι όταν καν δεν την απλώνατε, ακόμα κι όταν λέγαμε: Καλύτερα έτσι, καλύτερα!.. Κανείς ποτέ δε μπόρεσε να μας αποστερήσει την παλάμη αυτή… Μα τώρα το καλοκαίρι μπήκε μέσα στο καλύβι μας. Ίσως να ήρθε ξαφνικά. Ίσως να πέρασε το φράχτη όταν εμείς βρισκόμαστε στο πλοίο και πώς να δεις εκεί τα χόρτα που κιτρίνισαν… Όμως ήρθε… Οι σκιές σκληράνανε μαζί με το κριθάρι. Και οι πέτρες κάτω στο ποτάμι καίνε. Δε μπορείς άλλο να ρωτάς τον άνεμο… Όταν γλυκαίνουν τα σταφύλια, το αύριο πηδάει πίσω απ’ τη μάντρα τ’ αμπελιού και φεύγει. Οι σκιές σκληράνανε. Οι λέξεις τεντώσανε και τρίζουν. Απαιτούν να ειπωθούν… Θα σου μιλήσω μπροστά στο πέλαγος