Το μαγκάλι
Μέρες τώρα το κρύο δεν σήκωνε αντιρρήσεις. Ο χειμώνας ήταν
βαρύς. Στο φτωχικό δωμάτιο- ένα κουζινάκι, μια σταλιά, ήταν έξω, δίπλα στις
σκάλες και παρακεί το αποχωρητήριο-είχες την εντύπωση ότι οι τοίχοι ήταν
διάτρητοι και έμπαινε από παντού παγωμένος αέρας. Λόφος Αξιωματικών, παραμονές
του 1965.
Το βράδυ που έπεσαν για ύπνο, δεν θυμόταν τι είχανε φάει,
αλλά είχαν ζεσταθεί πόδια και χέρια.
Φόρεσαν πιτζάμες και σκεπάστηκαν με βαριές μάλλινες κουβέρτες που είχε υφάνει η
μάνα στο χωριό. Τα παιδιά, κουρασμένα όλη μέρα από το σεργιάνι με τα
κάλαντα, βιάζονταν να κοιμηθούν για να
έρθει ο Αι Βασίλης.
Στο φτωχικό δωμάτιο κοιμήθηκαν τα δυο αγόρια, η μάνα, η
γιαγιά και οι δίδυμες θείες. Ιωάννα η μία, Βασιλική η άλλη. Οι ανάσες ήταν
βαριές στην αρχή. Μετά από λίγο δεν ακουγόταν τίποτα, πέρα από τα κάρβουνα που
έκαιγαν στο μαγκάλι, δίπλα στην εξώπορτα.
Κάποια στιγμή, περασμένα μεσάνυχτα το δωμάτιο γέμισε με
παγωμένο αέρα και ανασηκώθηκαν όλοι τους τρομαγμένοι. Η θεία Ιωάννα είχε συρθεί
μέχρι το τζαμένιο παραθύρι και το είχε ανοίξει διάπλατα να μπει μέσα οξυγόνο,
που κυκλοφορούσε πια με ορμή στα πνευμόνια. Είχαν σωθεί σαν από θαύμα.
Το μονοξείδιο από το μαγκάλι, γλυκό θανατικό της εποχής, θα είχε κοιμίσει για πάντα άλλους έξι
ανθρώπους. Συνέβαινε εκείνα τα χρόνια. Στο Περιστέρι, στη Νίκαια, στη Νέα
Ιωνία, όπου ζούσαν αντάμα φτώχεια και μεροκαματιάρηδες.
Το πρωί είχαν καταλάβει όλοι. Δεν το συζήτησαν ξανά. Τα
βλέμματα ήταν ανοιχτό βιβλίο για τα γεγονότα της νύχτας. Ο Δημήτρης και ο
Γιώργος, ήπιαν το τσάι τους με μια φέτα ψωμί, είπαν «καλή χρονιά», πήραν τα
δώρα τους (από ένα πλαστικό πιστόλι με μια κόκκινη μπάλα που εκτοξευόταν από το
ελατήριο της σκανδάλης) και βγήκαν στη γειτονιά να παίξουν. Το χιόνι που έριχνε
όλο το βράδυ, είχε σκεπάσει το παλιό σαραβαλιασμένο λεωφορείο, πάνω στους
τσιμεντόλιθους, που χρησίμευε για κουζίνα και καθιστικό της κυρά Βάσως με τα
τρία παιδιά και τη μάνα της…
Δημήτρης Τσιπούρας
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου