Τόση κάψα για ένα γκρεμό που φανερώθηκε από το πουθενά είχα πολλά καλοκαίρια να συναντήσω και η αλήθεια είναι πως αναστατώθηκα επειδή ήταν νύχτα και δεν ήξερα που πήγαινα. Αναλογίστηκα την αρμύρα που μου είχε απομείνει στο κορμί. Το καλοκαίρι που δεν έφυγε ακόμα. Εύκολο ήταν να καρτερώ εγκάθειρκτος, να πολεμάω τη ζέστη, να προσδοκώ μιαν ανορθόγραφη λέξη, ένα ρηχό πιάτο να ταΐσω τους φόβους μου. Νύχτα μέσα στις αναρίθμητες νύχτες. Μέχρι το φθινόπωρο που πέφτουν τα φύλλα και τα αναφιλητά. Κι αν δεν είμαι εκεί, μη με ψάξεις. Θα περιμένω να ανθίσουν ξανά τα κρινάκια, να πάρει ανάσα η κάπαρη, να ψωμώσει η άνοιξη. Στο κάστρο των θεών κατοικεί μακριά η ελπίδα.
Δημήτρης, Αύγουστος 2012
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου