Κάθομαι στην άκρη μιας μικρούλας λίμνης, όσο ένας στεναγμός, και παρακολουθώ προσεχτικά τους κύκλους που χάνονται στην ακτή, αναλογιζόμενος με σπαραγμό τη μαύρη μικρή πέτρα που είχα ρίξει πριν από λίγα λεπτά...Μικρός ο χρόνος και τα ανομήματα... των πουλιών και των ανθρώπων...και κάπου εκεί γέρνω για να ονειρευτώ την κυρά των αμπελιών, τη στίλβουσα χαίτη που κυμάτιζε πριν από αιώνες, τη σαρκοφάγο της απουσίας, τη χαίνουσα πληγή της αιωνιότητας...Σεισμοί με συνταράσσουν όπως ακροβολίζομαι στο παρελθόν. Απέραντα κύματα με καταπίνουν, με αφήνουν ολόστεγνο, όπως ένα κουρέλι στην έρημο...Το πρωί λέω να φορέσω ξανά τη φορεσιά του βεδουίνου και να απλωθώ μαζί σου στο σβησμένο από την αμμοθύελλα μονοπάτι των αγγέλων. Εκεί που τα λάθη συγχωρούνται με απλοχεριά να δώσουμε ένα καινούργιο όνομα στην αλήθεια, στα όνειρα που φοράμε κατάσαρκα και να φύγουμε με ένα σημάδι ανεμελιάς χαραγμένο στα χείλη...Επιτύμβιο λάβαρο για όλα τα ταξίδια της ζωής που δεν έχει όνομα, δεν έχει τέλος, δεν έχει αύριο...