Ιχνηλάτης Ονείρων

    Όταν ξέρεις πού πας…   Ευτυχώς που κάποιοι αποφασίζουν να διαβούν τον Ρουβίκωνα της αδιαφορίας και να θυμίσουν στους αδαείς ότι μέτρο όλων των πραγμάτων είναι ο άνθρωπος. Γιατί με τόσα μαλάματα που στολίσαμε την υποτιθέμενη καπατσοσύνη μας, μηρυκάζοντας το ένδοξο παρελθόν,  την «ευφρόσυνη ύπαιθρο», αδυνατώντας εν πολλοίς  να ισορροπήσουμε στις αδηφάγες διαδρομές του χρόνου, φαγώθηκε το πρόσωπό μας, όπως θα έλεγε ο Σεφέρης. «Οι Έλληνες, έγραφε ο διαπρεπής Γάλλος ελληνιστής φιλόσοφος Ζαν Πιέρ Βερνάν, που έφυγε στα 93 του  χρόνια, θεωρούσαν ότι ο άνθρωπος είναι μέρος της φύσης και ότι ο ρόλος του είναι να προσπαθεί να την κατανοεί και όχι να κυριαρχεί πάνω σ’ αυτήν». Πόσο απλά και σοφά τα λόγια του, αφού ο ίδιος γνώριζε πλέον ότι σοφός είναι εκείνος που μιλάει κατανοητά, ερμηνεύοντας δύσκολα νοήματα. Πετώντας τον μανδύα του δήθεν ειδικού που περιβάλλει τους ώμους, αλλά όχι τα μυαλά, των περισσότερων ακαδημαϊκών, πανεπιστημιακών δασκάλων και κάθε ...

  Ο ενταφιασμός της πολιτικής σκέψης   Τι αποκομίσαμε μετά τα αποκαΐδια στην Πελοπόννησο και την Εύβοια;  Ορφανό λόγο, ορφανά συνθήματα. Άλλωστε πέραν των βαρύγδουπων λόγων που ειπώθηκαν, σε κάθε εκλογική αναμέτρηση η αγωνία των κομματικών μηχανισμών και των έπ’ αμοιβή συνεργαζόμενων επικοινωνιολόγων δεν είναι η εκπόνηση ενός στοιχειώδους προγράμματος, αλλά η επιλογή της κρίσιμης λέξης που θα μαγνητίσει  το ψηφοφόρο  πλήθος. Μια λέξη που θα τα λέει όλα χωρίς να πρεσβεύει απολύτως τίποτε. Κενότητα επιστημονική. Κάτι παρόμοιο συνέβη και φέτος. Τα προγράμματα, όσα υπήρξαν, είχαν  ελαφρές προσθήκες παλαιότερων, ενώ ήταν πασιφανής η προσπάθεια να εφευρεθούν λέξεις - κλειδιά που θα «κλειδώσουν» την ψήφο υπέρ του ενός ή του άλλου. Η επινοητικότητα όμως δεν ήταν αρκετή για να καλύψει το χάσμα που ανοίγεται όταν θρυμματίζονται λέξεις σύμβολα, όπως η περιβόητη «άμεση δημοκρατία». Οι κριτικές μας ικανότητες συντρίβονται από την επέλαση της υπόσχεσης και της ...

  Τόση κάψα για ένα γκρεμό που φανερώθηκε από το πουθενά είχα πολλά καλοκαίρια να συναντήσω και η αλήθεια είναι πως αναστατώθηκα επειδή ήταν νύχτα και δεν ήξερα που πήγαινα. Αναλογίστηκα την αρμύρα που μου είχε απομείνει στο κορμί. Το καλοκαίρι που δεν έφυγε ακόμα. Εύκολο ήταν να καρτερώ εγκάθειρκτος, να πολεμάω τη ζέστη, να προσδοκώ μιαν ανορθόγραφη λέξη, ένα ρηχό πιάτο να ταΐσω τους φόβους μου. Νύχτα μέσα στις αναρίθμητες νύχτες. Μέχρι το φθινόπωρο που πέφτουν τα φύλλα και τα αναφιλητά. Κι αν δεν είμαι εκεί, μη με ψάξεις. Θα περιμένω να ανθίσουν ξανά τα κρινάκια, να πάρει ανάσα η κάπαρη, να ψωμώσει η άνοιξη. Στο κάστρο των θεών κατοικεί μακριά η ελπίδα. Δημήτρης, Αύγουστος 2012

  Το μαγκάλι Μέρες τώρα το κρύο δεν σήκωνε αντιρρήσεις. Ο χειμώνας ήταν βαρύς. Στο φτωχικό δωμάτιο- ένα κουζινάκι, μια σταλιά, ήταν έξω, δίπλα στις σκάλες και παρακεί το αποχωρητήριο-είχες την εντύπωση ότι οι τοίχοι ήταν διάτρητοι και έμπαινε από παντού παγωμένος αέρας. Λόφος Αξιωματικών, παραμονές του 1965. Το βράδυ που έπεσαν για ύπνο, δεν θυμόταν τι είχανε φάει, αλλά  είχαν ζεσταθεί πόδια και χέρια. Φόρεσαν πιτζάμες και σκεπάστηκαν με βαριές μάλλινες κουβέρτες που είχε υφάνει η μάνα στο χωριό. Τα παιδιά, κουρασμένα όλη μέρα από το σεργιάνι με τα κάλαντα,  βιάζονταν να κοιμηθούν για να έρθει ο Αι Βασίλης. Στο φτωχικό δωμάτιο κοιμήθηκαν τα δυο αγόρια, η μάνα, η γιαγιά και οι δίδυμες θείες. Ιωάννα η μία, Βασιλική η άλλη. Οι ανάσες ήταν βαριές στην αρχή. Μετά από λίγο δεν ακουγόταν τίποτα, πέρα από τα κάρβουνα που έκαιγαν στο μαγκάλι, δίπλα στην εξώπορτα. Κάποια στιγμή, περασμένα μεσάνυχτα το δωμάτιο γέμισε με παγωμένο αέρα και ανασηκώθηκαν όλοι τους τρομαγμένοι. Η...

  Το μεγάλο γράμμα …Σου μίλησα ποτέ για κείνη τη νύχτα που ως το πρωί κουβέντιαζα για σένα; (Είχε ένα κόκκινο αργοπορημένο φεγγάρι και λυπόμουν που δεν το ‘βλεπες.) Ποτέ δε σου ‘πα πως κάποτε βρεχόμουν τρεις μέρες και τρεις νύχτες κι ύστερα καθώς στέγνωνα μπρος σ’ ένα τζάκι, νηστικός, χαιρόμουνα που κάποτε θα ‘ρθεις για να στο λέω. Έξι χρόνια καρτέραγα για σένα και δε μίλησα κι όταν μου λεγες βουβά “έλα πάρε με” δεν μπορούσα πια… Τίτος Πατρίκιος, Το μεγάλο γράμμα (απόσπασμα)   * Ο  Βαπτιστής-Τίτος Πατρίκιος  (Tit Patrick) ( Αθήνα ,  21 Μαΐου   1928 ) είναι Έλληνας  ποιητής ,  πεζογράφος  και  μεταφραστής , της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς που έχει τιμηθεί με το Ειδικό  Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας  το  1994 .

Ο φασισμός μέσα μας Συμμετέχοντας στον τοίχο της φίλης μας Α. Π. για τη διείσδυση του μαύρου φασισμού σε στρώματα δήθεν διανοούμενων που συμπεριλαμβάνονται στο πάνθεο των διαδικτυακών φίλων μας, αναλογίστηκα πόσοι άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών υπηρέτησαν συνειδητά τον ναζισμό και τους ολοκληρωτισμούς κάθε πλευράς. Έχοντας τη μοναδική ικανότητα να διαχέουν το δηλητήριο της Τέχνης σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα, υπνώτισαν συνειδήσεις, μάγεψαν μυαλά και υπηρέτησαν με συνέπεια ό,τι πιο απάνθρωπο δημιούργησε ο ανθρώπινος νους. Στην παρέα μας έλαχε ο Λευτέρης, αλλά ο εφιάλτης γεννήθηκε επειδή υπάρχει έλλειμμα πολιτισμού, παιδείας και συνειδήσεων. Αν θωρακιστούμε σε αυτά, τότε κανένας φασισμός δεν πρόκειται να μας απειλήσει...Και για να μην εφησυχάζουμε μόνο με όσα συμβαίνουν έξω από εμάς, ας αναλογιστούμε πόσο δίκιο έχει ο ποιητής Νάνος Βαλαωρίτης όταν φωνάζει πως "οι βάρβαροι οι αληθινοί δεν γεννιούνται από το τίποτα. Ενυπάρχουν ήδη στις συνειδήσεις πριν ξεπεταχτούν ως φαινόμεν...