Ιχνηλάτης Ονείρων

Οι κρίσεις έρχονται και παρέρχονται. Είτε αυτές είναι οικονομικές, είτε διαπροσωπικές, είτε συστημικές, το μέλλον έχει ,πάντοτε, μεγαλύτερη διάρκεια. Αν κάτι αξίζει να μείνει και να σφραγιστεί με το σεντόνι του χρόνου είναι η αμετροέπεια και η παραδοχή των λαθών. Όλοι μας μπορούμε να διδαχτούμε από τα λάθη και να μην τα επαναλάβουμε. Τουλάχιστον στην ίδια συχνότητα και με τον ίδιο αδιάντροπο τρόπο. Αν δεν μαθαίνουμε από την ιστορία είμαστε άξιοι της μοίρας μας, επειδή ακριβώς δεν είμαστε άμοιροι. Η λαθροχειρία και ο κοπετός που πηγάζουν από τη ρημαγμένη λέξη που χρησιμοποιείται για να κρύψει την αδηφαγία, την ταχυφαγία, την αποξένωση, τον ωχαδερφισμό, δεν αποτελούν δικαιολογίες για να χάσουμε το μέτρο της ανθρώπινης ύπαρξής μας, ακόμα κι αν τον ντύνουμε με τον ακριβό μανδύα του δυτικού μας «πολιτισμού». Πολλά έγιναν τους τελευταίους μήνες στην Ευρώπη και περισσότερα στην Ελλάδα για να αποδειχτεί ότι η κοινωνία μας αρμενίζει στραβά. Όχι μόνο ξυλοκοπήθηκαν μέχρι αφασίας τρομαγμένοι μ...

Ξέχασα έξω απ΄ το ποίημα τη μορφή σου Θα κρυώνεις τώρα. Μόνο τα έρημα μάτια .Αυτά έχω στα χέρια μου. Ακούω το χιόνι. Τη ζωή προτού συμβεί. Δεν αλλάζω έρεβος. Αμνησία πολλών απόντων πραγμάτων. Βιτριόλι του μυαλού. Φεύγω. Μη με κοιτάζεις. Δεν είμαι τίποτα. Έφερα τα νεκρά μάτια μου κοντά σου να με χάνεις και να με βρίσκεις.  Τις τσέπες γεμάτες πικραμύγδαλα. Η νύχτα κλειστή από παντού, Αλύπητο μικρόβιο. Πως σκοτείνιασαν έτσι τα μάτια σου. Πως νύχτα μου να σε κοιμίσω τώρα που φεύγεις. Και μέσα σου να ουρλιάζει ο ουρανός. Με την κραυγή τρόμος ή εδώ δεν είναι η παρουσία σου. Πια δεν έχω καρδιά. Ταξίδι του αλλόκοτου θανάτου. Οχετός των ονείρων κι ο καθρέφτης  δάκρυ. Μόνο ο θάνατος θα έρθει  και θα χει τα μάτια σου. Αρχίζω να ξενυχτώ πάλι με τα χρώματα της οδύνης. Κάποια μέρα δεν θα γυρίσουμε. Θυμήσου με . Πάρε το δρεπανάκι του ήλιου και σβήσε με. Όλα μου τα δάκρυα. Όλα μου τα βήματα. Όλες μου τις ανάσες θα στις δώσω για να υπάρξω. Όχι τη λέξη αγάπη μα τ...

Στη διάρκεια της χτεσινής πορείας –και ενώ η πλατεία Συντάγματος είχε μετατραπεί σε πεδίο μάχης- ένας κύριος γύρω στα 60 είχε κολλήσει δίπλα στη διμοιρία των ΜΑΤ που ήταν στην αρχή της Ερμού και δεν ήξερε τι έλεγε – ή μάλλον, ήξερε πολύ καλά τι έλεγε. Ο κύριος ήταν οργισμένος και καλούσε τους άνδρες των ΜΑΤ να φύγουν, λέγοντάς τους πως προστατεύουν τη χούντα, πως θα έπρεπε να ντρέπονται που χτυπάνε ανθρώπους που θα μπορούσαν να είναι γονείς τους, πως είναι κι αυτοί –οι αστυνομικοί- εργαζόμενοι, πως πληρώνονται με τα δικά μας χρήματα, και άλλα πολλά. Οι άνδρες των ΜΑΤ δεν αντιδρούσαν. Κάποια στιγμή, ο άνδρας των ΜΑΤ που ήταν ακριβώς δίπλα του γύρισε και του είπε «έχετε δίκιο». Η χτεσινή πορεία δεν έπρεπε να φτάσει στη Βουλή. Και ουσιαστικά το μεγαλύτερο μέρος της δεν έφτασε ποτέ στη Βουλή. Τα χημικά που έπεσαν στο σώμα της πορείας ανάγκασαν τους ανθρώπους να σκορπίσουν στους γύρω δρόμους. Λογικό, τα χημικά δεν αντέχονται. Όσοι ήταν στη χτεσινή πορεία θα παρατήρησαν πως οι διαδηλ...

Από πότε είκοσι χρονών παιδιά λέγονται τρομοκράτες; Το να σε βαφτίζουν χριστιανό στα δύο και τρομοκράτη στα εικοσιδύο. Το να σε επαινούν που διάβαζες εξωσχολικά βιβλία και τώρα να τα προσκομίζουν ως αποδεικτικά στοιχεία εναντίον σου. Το να σου φοράνε λευκά πουκάμισα στην παρέλαση και τώρα άσπρα αλεξίσφαιρα στα δικαστήρια. Οι νέοι καταζητούμενοι έχουν φωτογραφία αλλά δεν έχουν όνομα. Ακόμη και στις αφίσες της Άγριας Δύσης οι επικηρυγμένοι είχαν όνομα. Αλλά εδώ στην πολιτισμένη Δύση. Εδώ η κοινωνία καλείται να τους κατονομάσει. Ανωνύμως και εμπιστευτικώς. Μικροί κατήγοροι, εθελοντές καταδότες, αυτόκλητοι πληροφοριοδότες όλων των νόμων τηλεφωνηθείτε. Εμπρός λοιπόν ρουφιανέψτε τα παιδιά σας. Γι' αυτό σας φτύνουν στη μούρη. Γι' αυτό σας γαμοσταυρίζουν. Γι' αυτό το κάνουν μπροστά σας. Οι υπόλοιποι φτύνουμε πλάσμα οθόνες και βρίζουμε πιξελιασμένα πρόσωπα. Είμαστε όλοι μας αθόρυβοι δολοφόνοι που εγκληματούν με το μυαλό. Μέσα μας σας έχουμε ανατινάξει αλλά δεν έχετε κανένα θραύσ...

Tου Παντελη Mπουκαλα Ολα τριγύρω αλλάζουνε. Και, αντίθετα με όσα λέει το τραγούδι, τίποτα δεν μένει το ίδιο - κι όχι μονάχα γύρω μας αλλά και μέσα μας, αφού αλλάζουν οι ίδιες οι αξιώσεις μας από τη ζωή κι ο τρόπος που τη μετράμε και τη ζούμε, με αίσθημα καταπονημένου αχθοφόρου παρά με την όρεξη που της αρμόζει. Και μπορεί να βρισκόμαστε ακόμα σε κάποια απόσταση από την «εθνική κατάθλιψη» που διέγνωσαν οι κομματικοί ιατροί συνεπαρμένοι από την ίδια τη ρητορική της αντιδικίας τους, η δυσθυμία, ωστόσο και η μελαγχολία έχουν τρυπώσει στην ψυχή της μεγάλης πλειονότητας, αυτής που απαρτίζει τα δύο τρίτα, με το νέο πλέον περιεχόμενό τους: τα δύο τρίτα με τις μισθολογικές περικοπές, τις συνταξιοδοτικές μειώσεις, τις απολύσεις, την «ευέλικτη» εργασία, την εκ περιτροπής δουλειά, σχεδόν μαύρη πια, πoυ πολλούς τους καθιστά μετανάστες στον ίδιο τους τον τόπο, από τη σκοπιά των ατομικών και εργασιακών δικαιωμάτων και των απολαβών. Καλά συντονισμένη η επιχείρηση σωφρονισμού του κοινωνι...

Ο Ιωσήφ πρέπει να πληρώσει περαίωση, η Φάτνη να τακτοποιηθεί ως ημιυπαίθριος, η Παναγία δεν παίρνει επίδομα τοκετού, οι Άγγελοι δεν πετάνε λόγω απεργίας των ελεγκτών και οι 3 Μάγοι φοβούνται ότι θα απελαθούν ως λαθρομετανάστες!

Μια μέρα συγκεντρώθηκαν σε κάποιο μέρος της γης όλα τα συναισθήματα και όλες οι αξίες του ανθρώπου. Η Τρέλα, επειδή λυπήθηκε την Ανία, πρότεινε να παίξουν κρυφτό. Το Ενδιαφέρον σήκωσε το φρύδι και περίμενε να ακού...σει, ενώ η Περιέργεια που δεν μπορούσε να κρατηθεί ρώτησε: «τι είναι το κρυφτό»; Ο Ενθουσιασμός άρχισε να χορεύει παρέα με την Ευφορία και η Χαρά άρχισε να πηδάει πάνω κάτω για να καταφέρει να πείσει το Δίλημμα και την Απάθεια να παίξουν κι αυτοί. Αλλά υπήρχαν πολλοί που δεν ήθελαν να παίξουν : Η Αλήθεια δεν ήθελε να παίξει γιατί ήξερε ότι ούτως ή άλλως κάποια στιγμή θα την αποκάλυπταν, η Υπεροψία έβρισκε το παιχνίδι χαζό και ο Άνανδρος δεν ήθελε να ρισκάρει. «Ένα, δύο, τρία» άρχισε να μετράει η Τρέλα. Η πρώτη που κρύφτηκε πίσω απ΄ τον πρώτο βράχο ήταν η Τεμπελιά που βαριόταν. Η Πίστη πέταξε στους ουρανούς και η Ζήλια κρύφτηκε στην σκιά του Θριάμβου, που με τη δύναμη του κατάφερε να σκαρφαλώσει στο πιο ψηλό δέντρο. Ο Αλτρουισμός δεν μπόρεσε να κρυφτεί, γιατί κάθε ...

Κατοχή από κατοχή, δεν έχει διαφορά» του είπα. Και ήρθε το ξέσπασμα! Τότε μες τη δίνη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου τολμήσαμε και είπαμε ΟΧΙ .Τότε ήταν φανερός ο εχθρός, τότε ήταν συγκεκριμένη η ξένη κατοχή. Σήμερα; Μετά από 66 χρόνια που έφυγαν οι Γερμανοί του Χίτλερ, πως καταφέραμε να ξανα...φέρουμε τους Γερμανούς της Μέρκελ; Σήμερα είπαμε Ναι! Μετά τον πόλεμο η Ευρώπη στήθηκε ξανά στα πόδια της ,εμείς φάγαμε τα μούτρα μας στον εμφύλιο, στην εκδίκηση μετά ,τη χούντα παραμετά και τα παραμύθια ακόμα πιο μετά.. Και φθάσαμε σ' αυτή την υποδούλωση ,την πιο εξευτελιστική απ' όλες! Έτσι γίνονται οι πόλεμοι σήμερα ,οι οικονομικές σφαίρες τους αργοπεθαίνουν τον λαό… όχι τους έχοντες και κατέχοντες, αυτοί στην αναμπουμπούλα χαίρονται.. Αν περιμένουμε απ' τους ταγμένους των ΗΠΑ και των Τραπεζών να μας σώσουν είμαστε πολύ γελασμένοι .. Αυτοί είναι οι κατακτητές της χώρας σήμερα και η πέριξ συμμορία που τους γλύφει για ίδιον όφελος .. και εννοώ την ντόπια συμμορία ! Οι μεν...

«Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους, δεν διαμαρτυρήθηκα, γιατί δεν ήμουν Εβραίος. Όταν ήρθαν για τους κομμουνιστές δεν φώναξα, γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής. Όταν κατεδίωξαν τους τσιγγάνους, ούτε τότε φώναξα, γιατί δεν ήμουν τσιγγάνος. Όταν έκλεισαν το στόμα των Ρωμαιοκαθολικών που αντιτάσσονταν στο φασισμό, δεν έκανα τίποτα γιατί δεν ήμουν καθολικός. Μετά ήρθαν να συλλάβουν εμένα, αλλά δεν υπήρχε πια κανείς να αντισταθεί μαζί μου». Μπέρτολντ Μπρεχτ