Η τρομοκρατία ως πράξη αθωότητας

Από πότε είκοσι χρονών παιδιά λέγονται τρομοκράτες;
Το να σε βαφτίζουν χριστιανό στα δύο και τρομοκράτη στα εικοσιδύο. Το να σε επαινούν που διάβαζες εξωσχολικά βιβλία και τώρα να τα προσκομίζουν ως αποδεικτικά στοιχεία εναντίον σου. Το να σου φοράνε λευκά πουκάμισα στην παρέλαση και τώρα άσπρα αλεξίσφαιρα στα δικαστήρια.
Οι νέοι καταζητούμενοι έχουν φωτογραφία αλλά δεν έχουν όνομα. Ακόμη και στις αφίσες της Άγριας Δύσης οι επικηρυγμένοι είχαν όνομα. Αλλά εδώ στην πολιτισμένη Δύση. Εδώ η κοινωνία καλείται να τους κατονομάσει. Ανωνύμως και εμπιστευτικώς. Μικροί κατήγοροι, εθελοντές καταδότες, αυτόκλητοι πληροφοριοδότες όλων των νόμων τηλεφωνηθείτε. Εμπρός λοιπόν
ρουφιανέψτε τα παιδιά σας.
Γι' αυτό σας φτύνουν στη μούρη. Γι' αυτό σας γαμοσταυρίζουν. Γι' αυτό το κάνουν μπροστά σας. Οι υπόλοιποι φτύνουμε πλάσμα οθόνες και βρίζουμε πιξελιασμένα πρόσωπα. Είμαστε όλοι μας αθόρυβοι δολοφόνοι που εγκληματούν με το μυαλό. Μέσα μας σας έχουμε ανατινάξει αλλά δεν έχετε κανένα θραύσμα πάνω σας. Μέσα μας σας έχουμε κλοτσήσει αλλά δεν έχετε καμιά μελανιά πάνω σας. Μέσα μας.
Διαμαρτυρόμαστε για όσους συνέλαβαν αδίκως, γι' αυτούς που τους φύτεψαν στοιχεία, για αυτούς που τους φυλάκισαν επειδή φόραγαν πράσινα all star. Αλλά μέχρι εκεί. Είναι αυτονόητο ότι δεν πρέπει να φυλακίζονται άνθρωποι που ουδέποτε έκαναν κάτι. Αλλά όσο διεκδικούμε το αυτονόητο, οπισθοχωρούμε. Κάθε φορά αρκούμαστε σε ένα μικρότερο αυτονόητο, οχυρωνόμαστε πίσω του και όταν μας το αρπάζουν ψάχνουμε να καλυφτούμε σε ένα μικρότερο. Όσο μικραίνει το αυτονόητο, μικραίνουμε. Όσο το κρατάμε ζωντανό υπομένουμε, αναβάλλουμε, βαλτώνουμε. Όσο στηριζόμαστε σε αυτό, καταρρέουμε.
Το αυτονόητο είναι πια να σκοτώσουμε, το αυτονόητο.
Τα παιδιά που κατηγορούνται ως τρομοκράτες είναι αθώα. Είναι το ίδιο αθώα με όλους εκείνους που κατά καιρούς τους φόρτωσαν κατασκευασμένες κατηγορίες. Γιατί οι πράξεις τους είναι αθώες. Είναι αθώα γιατί μόνο η αθωότητα σε κάνει να αντιδράσεις. Δεν μεταφέρουν ένα μήνυμα μέσα από τις πράξεις τους. Το μήνυμα αθώο, οι πράξεις τους αθώες.
Δεν αρκεί να αντιστρέψουμε τους χαρακτηρισμούς. Δεν αρκεί να πούμε ότι οι πραγματικοί τρομοκράτες είναι κράτη και καπιταλιστές, οι δημοσιογράφοι και οι δικαστές. Δεν αρκεί να πούμε ότι το σύστημα είναι ένοχο. Πρέπει να υπερασπιστούμε τη δράση τους ως πράξη αθωότητας.
Τα παιδιά αυτά έχουν τα κότσια να κάνουν ότι εμείς κάνουμε υποθετικά. Εμείς δειλοί θεωρητικοί, φλύαροι, απραγείς, μανιέρες του εαυτού μας. Μιλάμε σαν να μας έχουν μεταγλωττίσει και γράφουμε σαν να μας έχουν υποτιτλίσει. Εμείς αρνούμαστε τις κατηγορίες αυτοί αναλαμβάνουν την ευθύνη.
Αυτά τα παιδιά είναι οι φίλοι μας. Γι' αυτό δεν τους βρίσκετε, γιατί τους κρύβουν οι φίλοι τους. Ούτε αλληλεγγύη ούτε συντροφικότητα. Απλή φιλία.
Όταν η εξέγερση τελειώσει, τότε γυρίζεις σπίτι σου, επιστρέφεις στη δουλειά σου, διηγείσαι ιστορίες. Όταν η εξέγερση δεν συνεχιστεί συλλογικά, κάποιοι τη συνεχίζουν ατομικά. Όταν δεν ακολουθούν όλοι, κάποιοι προχωράνε μόνοι. Με τις όποιες συνέπειες.

(Το κείμενο είναι του Γιώργου Ζώη και δημοσιεύτηκε στο κοντέινερ της ελευθεροτυπίας στις 6 Δεκεμβρίου 2010)