«Τυφλός τα τ’ ώτα τον τε νουν τα τ’ όμματα ει…»

Οι κρίσεις έρχονται και παρέρχονται. Είτε αυτές είναι οικονομικές, είτε διαπροσωπικές, είτε συστημικές, το μέλλον έχει ,πάντοτε, μεγαλύτερη διάρκεια.
Αν κάτι αξίζει να μείνει και να σφραγιστεί με το σεντόνι του χρόνου είναι η αμετροέπεια και η παραδοχή των λαθών. Όλοι μας μπορούμε να διδαχτούμε από τα λάθη και να μην τα επαναλάβουμε. Τουλάχιστον στην ίδια συχνότητα και με τον ίδιο αδιάντροπο τρόπο.
Αν δεν μαθαίνουμε από την ιστορία είμαστε άξιοι της μοίρας μας, επειδή ακριβώς δεν είμαστε άμοιροι.
Η λαθροχειρία και ο κοπετός που πηγάζουν από τη ρημαγμένη λέξη που χρησιμοποιείται για να κρύψει την αδηφαγία, την ταχυφαγία, την αποξένωση, τον ωχαδερφισμό, δεν αποτελούν δικαιολογίες για να χάσουμε το μέτρο της ανθρώπινης ύπαρξής μας, ακόμα κι αν τον ντύνουμε με τον ακριβό μανδύα του δυτικού μας «πολιτισμού».
Πολλά έγιναν τους τελευταίους μήνες στην Ευρώπη και περισσότερα στην Ελλάδα για να αποδειχτεί ότι η κοινωνία μας αρμενίζει στραβά. Όχι μόνο ξυλοκοπήθηκαν μέχρι αφασίας τρομαγμένοι μετανάστες, όχι μόνο φιλήθηκαν δολοφονικά χέρια, αλλά έντιμοι πολίτες, που λέει ο λόγος, χειροκρότησαν εν χορώ, τη δημιουργία νέων στρατοπέδων συγκέντρωσης για τους κολασμένους και αλλόθρησκους ανατολίτες. Λίγο παραπάνω ποσοστό και θα κυνηγούσαμε, εδώ στην υποτιθέμενη χώρα της Δημοκρατίας ,όσους εβραίους έζησαν από τις ορδές του Τρίτου Ράιχ. Στο όνομα τίνος όλα τα ανοσιουργήματα; Μα στην οικονομική κρίση που απειλεί, φοβίζει, τρομοκρατεί, θωρακίζει.
Τα ίδια συνέβησαν το 1933 και ας πούμε την αλήθεια πως ο Χίτλερ, ο Μουσολίνι, ο Φράνκο, ο Σαλαζάρ, ο Μεταξάς και γενικά ο ναζισμός και ο φασισμός, όπου γης, είχαν πολυπληθές κοινό για να κυριαρχήσουν. Και τότε η ανεργία χτύπαγε κόκκινο και τότε η πείνα χτύπαγε καθημερινά το κατώφλι εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων. Και τότε, όπως και τώρα, τα θύματα ταυτίζονταν με τους θύτες, οι καταπιεζόμενοι με τους καταπιεστές, οι εξουσιαζόμενοι με τους εξουσιαστές.
Μόλις ξεπεράσουμε τα ενοχικά σύνδρομα, μόλις νομίσουμε ότι ψελλίσαμε κάποια λόγια αυτοκριτικής, νάμαστε πάλι στο μετερίζι για το αιώνιο παιχνίδι της εξουσίας.
Απαθείς  «γκαζετάκηδες», βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος.
Τη στιγμή, της τηλεοπτικής παντοκρατορίας,  δεν έχει σημασία ότι οι «βάρβαροι» έρχονται επειδή είναι μικρός ο κόσμος.
Αντιγράφω ένα απόσπασμα από τον Αιμιλιανό Επικούρειο: «Όσοι δεν πρόλαβαν να πεθάνουν προσπαθώντας να περάσουν τα σύνορα προς την Ευρώπη, όσοι δεν στοιβαχτούν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, όσοι δεν σακατευτούν από τα βασανιστήρια ή την καθημερινή βία της ανεργίας, της ανέχειας και του ρατσισμού εναντίον τους, αυτοί θα έρθουν να μας χτίσουν τα “μεγάλα έργα” των Ολυμπιακών, τους δρόμους, τις μεζονέτες και τα εμπορικά κέντρα. Θα έρθουν να μαζέψουν τις φράουλες, τα πορτοκάλια και τα ροδάκινα με αντάλλαγμα ένα πιάτο φαΐ, θα έρθουν να καθαρίσουν τα σπίτια μας, να φροντίσουν τα παιδιά μας και τους ηλικιωμένους.
Και όλ’ αυτά με κακές προθέσεις. Επομένως τους αξίζουν όσα παθαίνουν – οι θάνατοι, οι εξευτελισμοί, η ζωή στο φόβο και τη στέρηση. Θα πρέπει δηλαδή να κανιβαλήσουμε και την αξιοπρέπειά τους για να τους αφήσουμε να ζήσουν. Αφού είναι υπάνθρωποι, μόνον σκλάβους μπορούμε να τους δεχτούμε. Όπως θα’ ‘λεγε και ο Χίτλερ».
Είμαστε όντως τυφλοί και στ’ αυτιά και στο νου και στα μάτια. Είχε δίκιο ο Σοφοκλής.