Η χώρα σαν ανατρεπόμενο φορτηγό
Tου Παντελη Mπουκαλα
Ολα τριγύρω αλλάζουνε. Και, αντίθετα με όσα λέει το τραγούδι, τίποτα δεν μένει το ίδιο - κι όχι μονάχα γύρω μας αλλά και μέσα μας, αφού αλλάζουν οι ίδιες οι αξιώσεις μας από τη ζωή κι ο τρόπος που τη μετράμε και τη ζούμε, με αίσθημα καταπονημένου αχθοφόρου παρά με την όρεξη που της αρμόζει. Και μπορεί να βρισκόμαστε ακόμα σε κάποια απόσταση από την «εθνική κατάθλιψη» που διέγνωσαν οι κομματικοί ιατροί συνεπαρμένοι από την ίδια τη ρητορική της αντιδικίας τους, η δυσθυμία, ωστόσο και η μελαγχολία έχουν τρυπώσει στην ψυχή της μεγάλης πλειονότητας, αυτής που απαρτίζει τα δύο τρίτα, με το νέο πλέον περιεχόμενό τους: τα δύο τρίτα με τις μισθολογικές περικοπές, τις συνταξιοδοτικές μειώσεις, τις απολύσεις, την «ευέλικτη» εργασία, την εκ περιτροπής δουλειά, σχεδόν μαύρη πια, πoυ πολλούς τους καθιστά μετανάστες στον ίδιο τους τον τόπο, από τη σκοπιά των ατομικών και εργασιακών δικαιωμάτων και των απολαβών.
Καλά συντονισμένη η επιχείρηση σωφρονισμού του κοινωνικού σώματος, επιχειρεί να πείσει ότι όλα, μα όλα όσα τώρα χάνονται, συνιστούσαν «δώρα» εκ μέρους ενός κράτους αγρίως κομματικοποιημένου που οι πελατειακές ανάγκες του το οδηγούσαν αναπόφευκτα σε μια γαλαντομία που έτρωγε από το μέλλον της χώρας, άρα δικαίως αναιρούνται. Αλλά ούτε οι κλαδικές συμβάσεις ήταν «επίδομα» (σαν το «επίδομα έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία», λ.χ., ή το «επίδομα εξυπηρέτησης πελάτη») ούτε το σταθερό ωράριο και τα ασφαλιστικά δικαιώματα. Ούτε όσο κράτος πρόνοιας υπήρξε, όπως υπήρξε, ψευδεπίγραφο σε αρκετές περιπτώσεις, ήταν απόρροια κάποιας «επιδοματικής πολιτικής». Προηγήθηκαν μακρόχρονοι αγώνες, εδώ και σε όλον τον κόσμο, ώσπου να δικαιωθούν τα «παράλογα» αιτήματα· τα «κεκτημένα» δεν δωρήθηκαν. Και τώρα, εδώ, αλλά και σε όλη την Ευρώπη, αναγεωγραφείται η πολιτεία, δήθεν «ωριμότερα», και ανακατασκευάζεται η κοινωνία, αλλά με μια μέθοδο που προϋποθέτει το τσάκισμά της, την απογύμνωση, αν όχι και την ταπείνωσή της
Μια πτυχή, από τις σκληρότερες, αυτού του σχεδίου είναι ο κερματισμός του κοινωνικού σώματος σε μονάδες που δεν θα διασώζουν κανένα ενδιαφέρον για οποιαδήποτε συλλογικότητα και δεν θα νιώθουν ότι βρίσκονται υπό τη σκέπη οποιουδήποτε «εμείς», έστω στρεβλωμένου. Από τις κλαδικές συμβάσεις στις επιχειρησιακές κι από ’κει στις απολύτως ατομικές, αλλάζει το Παράδειγμα, ο τρόπος που μετέχει κανείς στο όλον· μια κοινωνία από ασύντακτα κύτταρα, τίποτε δεν μπορεί να προστατέψει και για τίποτε άλλο να νοιαστεί πέραν της στοιχειώδους επιβίωσης. Με τις ανατροπές που επιβάλλουν οι επιτηρητές, η χώρα μεταλλάσσεται σε ανατρεπόμενο φορτηγό: σηκώνεις το ένα άκρο της καρότσας, αδειάζεις το περιεχόμενό της (τους ανθρώπους και τα δικαιώματά τους) στη χωματερή της «αναμόρφωσης» και προχωρείς αγέρωχος προς το μέλλλον. Υπέροχα.
Καθημερινή, 14 Δεκεμβρίου 2010
Ολα τριγύρω αλλάζουνε. Και, αντίθετα με όσα λέει το τραγούδι, τίποτα δεν μένει το ίδιο - κι όχι μονάχα γύρω μας αλλά και μέσα μας, αφού αλλάζουν οι ίδιες οι αξιώσεις μας από τη ζωή κι ο τρόπος που τη μετράμε και τη ζούμε, με αίσθημα καταπονημένου αχθοφόρου παρά με την όρεξη που της αρμόζει. Και μπορεί να βρισκόμαστε ακόμα σε κάποια απόσταση από την «εθνική κατάθλιψη» που διέγνωσαν οι κομματικοί ιατροί συνεπαρμένοι από την ίδια τη ρητορική της αντιδικίας τους, η δυσθυμία, ωστόσο και η μελαγχολία έχουν τρυπώσει στην ψυχή της μεγάλης πλειονότητας, αυτής που απαρτίζει τα δύο τρίτα, με το νέο πλέον περιεχόμενό τους: τα δύο τρίτα με τις μισθολογικές περικοπές, τις συνταξιοδοτικές μειώσεις, τις απολύσεις, την «ευέλικτη» εργασία, την εκ περιτροπής δουλειά, σχεδόν μαύρη πια, πoυ πολλούς τους καθιστά μετανάστες στον ίδιο τους τον τόπο, από τη σκοπιά των ατομικών και εργασιακών δικαιωμάτων και των απολαβών.
Καλά συντονισμένη η επιχείρηση σωφρονισμού του κοινωνικού σώματος, επιχειρεί να πείσει ότι όλα, μα όλα όσα τώρα χάνονται, συνιστούσαν «δώρα» εκ μέρους ενός κράτους αγρίως κομματικοποιημένου που οι πελατειακές ανάγκες του το οδηγούσαν αναπόφευκτα σε μια γαλαντομία που έτρωγε από το μέλλον της χώρας, άρα δικαίως αναιρούνται. Αλλά ούτε οι κλαδικές συμβάσεις ήταν «επίδομα» (σαν το «επίδομα έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία», λ.χ., ή το «επίδομα εξυπηρέτησης πελάτη») ούτε το σταθερό ωράριο και τα ασφαλιστικά δικαιώματα. Ούτε όσο κράτος πρόνοιας υπήρξε, όπως υπήρξε, ψευδεπίγραφο σε αρκετές περιπτώσεις, ήταν απόρροια κάποιας «επιδοματικής πολιτικής». Προηγήθηκαν μακρόχρονοι αγώνες, εδώ και σε όλον τον κόσμο, ώσπου να δικαιωθούν τα «παράλογα» αιτήματα· τα «κεκτημένα» δεν δωρήθηκαν. Και τώρα, εδώ, αλλά και σε όλη την Ευρώπη, αναγεωγραφείται η πολιτεία, δήθεν «ωριμότερα», και ανακατασκευάζεται η κοινωνία, αλλά με μια μέθοδο που προϋποθέτει το τσάκισμά της, την απογύμνωση, αν όχι και την ταπείνωσή της
Μια πτυχή, από τις σκληρότερες, αυτού του σχεδίου είναι ο κερματισμός του κοινωνικού σώματος σε μονάδες που δεν θα διασώζουν κανένα ενδιαφέρον για οποιαδήποτε συλλογικότητα και δεν θα νιώθουν ότι βρίσκονται υπό τη σκέπη οποιουδήποτε «εμείς», έστω στρεβλωμένου. Από τις κλαδικές συμβάσεις στις επιχειρησιακές κι από ’κει στις απολύτως ατομικές, αλλάζει το Παράδειγμα, ο τρόπος που μετέχει κανείς στο όλον· μια κοινωνία από ασύντακτα κύτταρα, τίποτε δεν μπορεί να προστατέψει και για τίποτε άλλο να νοιαστεί πέραν της στοιχειώδους επιβίωσης. Με τις ανατροπές που επιβάλλουν οι επιτηρητές, η χώρα μεταλλάσσεται σε ανατρεπόμενο φορτηγό: σηκώνεις το ένα άκρο της καρότσας, αδειάζεις το περιεχόμενό της (τους ανθρώπους και τα δικαιώματά τους) στη χωματερή της «αναμόρφωσης» και προχωρείς αγέρωχος προς το μέλλλον. Υπέροχα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου